Ieder mens is altijd de moeite waard.

Bij het schrijven van deze column, voor de werkgroep “Boer en Toekomst Vechtdal” , kwam mij deze gedachte boven. Een uitspraak die ik ooit een keer heb gelezen. Wanneer ik deze maandagochtend achter de computer zit, is de dag prachtig begonnen. Na een heldere nacht , met lichte vorst, schuiven een paar wolken langs de horizon. De nog niet opgekomen zon, licht deze wolken, diep paars aan. Genieten. Draai ik mij om, staat in het noordwesten de volle maan nog uitbundig boven de kim te schijnen. Hoe mooi  is ook dit tijdstip van het jaar.

Het wordt een prachtige dag! Maar….. nu om 11 uur. Dichte mist onttrekt al het zicht. Zie hier een metafoor voor het leven.

Onze werkgroep, die opereert in het Vechtdal, is 7 jaar geleden op basis van vrijwilligheid opgericht. Opdracht?  Een luisterend oor bieden aan “Stil leed” op agrarische bedrijven. Het liefst één op één, met die agrariër  waar de onmacht van praten ligt . Eigenlijk is het vaker praten met partners of goede vrienden uit hun directe omgeving. Wat zouden wij  het deze ondernemers graag gunnen, om hun diepere verhaal, te vertellen. Om zover te komen, kost vaak bergen energie. De drempels zijn voor hen vaak gigantisch hoog. Het is “makkelijker” om het dan maar voor je te houden.

Echter, zonder te praten gaat er langzamerhand ook  iets veranderen. De partner en de kinderen merken vaak als eerste dat er iets speelt. Dit kan op heel veel manieren gebeuren. De sfeer in het gezin worden minder transparant. Wat is er aan de keukentafel allemaal nog bespreekbaar?  Hoe gaat het buiten de gezinskring? Wie durft of kan naar buiten toe het hart luchten. Mag iemand, van buiten, de vraag stellen hoe het gaat? Vragen stellen is één, maar antwoord krijgen is twee. Oprechte vragen kunnen in eerste instantie confronterend binnen komen. Wanneer  je merkt dat deze vragen  zonder tijdsdruk, met aandacht en gevoel tot een gesprek leiden, kan de last gedeeld worden. Delen is dan vaak het begin van helen.

Muziek dat dicht bij je komt, kan je soms ook helpen,  een drempel te slechten.

In een lied van Stef Bos, komt de volgende tekst voorbij.

En ook raak je soms jezelf kwijt                                                                                           

Er is altijd weer een weg terug  

Zolang je maar niet voor jezelf vlucht

En al je angsten  onder ogen ziet

Zal er ruimte zijn die daar voor je ligt 

Ook al weet je soms niet meer waarheen.

Werkgroep “Boer en Toekomst Vechtdal” 

Albert Waterink, Ane  0623694925